Επικήδειος στον Σμήναρχο (Ρ) ε.α. Δημήτρη Σύρο

Του Επισμηναγού (Ρ) ε.α. Χρήστου Μουχτιδιώτη

Αγαπητέ Δημήτρη!

         Με αισθήματα βαθιάς θλίψης οδύνης και συγκίνησης, συγκεντρωθήκαμε σήμερα όλοι εδώ, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι και οι γνωστοί σου, για να σε αποχαιρετήσουμε και να σε κατευοδώσουμε στο τελευταίο και χωρίς επιστροφή ταξίδι σου.

         Ήταν Νοέμβριος του 1967 όταν νεαροί τότε γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες ξεκινήσαμε εσύ από ένα χωριό της Μαγνησίας και εγώ από ένα χωριό της Χαλκιδικής. Και συναντηθήκαμε στο ΤΑΤΟΙ, για τις εισαγωγικές εξετάσεις στη ΣΙΑ. Πετύχαμε και οι δυο και έκτοτε αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια φιλία που στηριζόταν στην αμοιβαία εκτίμηση. Η φιλία μας αυτή σφυρηλατήθηκε σ’ όλη τη διαδρομή μας στην Π.Α., αφού συνυπηρετήσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα στις ίδιες μονάδες και στις ίδιες μοίρες Α/Φ. Όλο αυτό το διάστημα τίποτε δε στάθηκε ικανό να χαλαρώσει έστω και κατ’ ελάχιστο τη στενή μας φιλία. Μου έκανες την τιμή να γίνεις κουμπάρος μου, με στεφάνωσες και βάπτισες τις δύο μου κόρες, οι οποίες τόσο πολύ σ’ αγαπούσαν και σ’ εκτιμούσαν.
        Δημήτρη, τόσο στη στρατιωτική σου ζωή όσο και στην κοινωνική, άφησες το αποτύπωμα σου.
        Υπηρέτησες την Π.Α. εργάσθηκες με ζήλο, με επιμέλεια και μεθοδικότητα, τόσο στο έδαφος όσο και στον αέρα. Εκτελούσες άψογα τα καθήκοντα σου και έχαιρες της απόλυτης εκτίμησης και εμπιστοσύνης των ανωτέρων και των συναδέλφων σου. Αποστρατευόμενος δε, συνέχισες να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου στο σύλλογο μας, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση του.
       Στην ιδιωτική σου ζωή διακρίθηκες για την ειλικρίνεια, την τιμιότητα, τη φιλοτιμία και την πραότητα του χαρακτήρα σου.
       Υπήρξες στυλοβάτης και πρόσφερες απλόχερα τη βοήθεια σου στα αδέλφια και στα ανίψια σου, τα οποία κυριολεκτικά σε λάτρευαν. Με τον χαμό σου χάνουν τον αγαπημένο και λατρευτό άνθρωπο τους. Δημήτρη, είναι δύσκολο για μένα να συμβιβασθώ με την ιδέα του αποχωρισμού και της απουσίας σου, δυστυχώς όμως η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες που εμείς δεν μπορούμε να επηρεάσουμε. Αυτός που ρυθμίζει τις τύχες όλων μας αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να σε καλέσει κοντά του. Απέρχεσαι από τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο με τη συνείδηση σου ήσυχη, γιατί παντού, όπου ετάχθης, εκπλήρωσες στο ακέραιο το καθήκον σου προς την πατρίδα. Και την κοινωνία. Η απουσία σου θα είναι οδυνηρή, η ανάμνηση όμως θα είναι πάντοτε παρούσα. Φίλε μου, σου απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό και εύχομαι, όσο βαρύ ήταν το έργο που πρόσφερες στην πατρίδα και στην κοινωνία, τόσο ελαφρύ να είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει. Εύχομαι επίσης η σύζυγος σου Ντίνα, η οποία σου συμπαραστάθηκε με αξιοπρέπεια σε κάθε δυσκολία μέχρι το τέλος της ζωής σου, όπως επίσης και οι συγγενείς σου να βρουν το κουράγιο ν’ αντέξουν τη δική σου απουσία.
      Αντίο Δημήτρη. Καλό παράδεισο.